The Movies mag dan niet Amsterdam’s oudste bioscoop zijn, het is wel de filmzaal met de langste geschiedenis. Zelf kom ik er ook al een jaar of veertig. Ik heb er Cat People gezien, en Metropolis in de versie van Georgio Moroder, dus dat zal in 1983 of 1984 geweest zijn. Gedurende de decennia ben ik er blijven komen, misschien niet heel vaak maar het is altijd een ijkpunt gebleven.
Ik was dan ook onaangenaam verrast toen het voortbestaan van de bioscoop een aantal jaar geleden bedreigd werd, en opgelucht toen het reddingsplan onder andere door crowdfunding en een aantal gulle donaties werkelijkheid werd. Dat was de aftrap voor de nu afgeronde verbouwing. Dat was ook echt wel nodig; bouwtechnisch was het flink mis, maar de laatste jaren was het ook behoorlijk muf aan het worden. Dat is nu dus verleden tijd.
Ik moet zeggen, de verbouwing is goed gelukt. Je kunt niet zo ingrijpend aan het werk gaan (er zit een compleet nieuwe fundering onder) zonder dingen te moeten veranderen, maar de sfeer is bewaard gebleven. Zaal 1 is nog steeds het pronkstuk, de andere zalen zijn wat soberder maar zeker door de mooie tapijten nog steeds de moeite waard. “Jordaandeco”, noemt Matthijs van Heijningen het ietwat oneerbiedig. En inderdaad, The Movies is een beetje Tuschinski in het klein. Je moet er van houden, maar het is hoe dan ook een tijdsbeeld. Klein minpuntje vind ik de wat anonieme deuren van zaal 2, 3 en 4, maar ach, misschien komen er ooit nog andere in.
De film: Dromen in The Movies. Een gratis toegankelijke documentaire over de bioscoop, waarin een aantal mensen die een rol in de geschiedenis ervan aan het woord komen. Interessante materie. Er blijkt ook wel uit dat de verschillende eigenaren het niet helemaal met elkaar geweest zijn, maar goed, uiteindelijk hebben ze allemaal hun rol gespeeld in het voortbestaan van dit instituut, en de arthouse scene in Nederland.
